یار و همسر نگرفتـم کـه گـرو بود سـرم             تو شدی مادر و من، با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از، شیر بریدی و هنوز            من بیچاره  همان  عاشق  خونین  جگرم

پدرت، گوهر خود را به زر و سیم فروخت            پــدر  عـشـق  بسـوزد  که  درآمـد  پـدرم

عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر           عـجبـا هیچ نیـارزیـد، که بـی سـیـم و زرم

سیزده را همه عـالـم به در امروز از شهر           من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تا بـه دیـوار و درش، تازه کـنـم عهد قدیم           گاهـی از کـوچـه معشـوقه خود می گذرم

...

تو از  آن  دگری  کـه مـرا  یــاد  تــو  بــس           خود تو دانی که من از کان جهانی دگـرم

از شـکـار دگـران چشـم و دلی دارم، سیر           شـیـرم  و  جــوی شـغـالان،  نبُود  آبخورم

...

سیزده را همه عـالـم به در امروز از شهر           من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تا بـه دیـوار و درش، تازه کـنـم عهد قدیم           گاهـی از کـوچـه معشـوقه خود می گذرم...!